Dla Elizy...VII

 Rozdział VII

-Nie myślałeś kiedyś aby jej wybaczyć? - powiedział Sebastian i od razu pomyślał, że tego pożałuje.
-Wybaczyć? Wiesz , że myślałem. Myślałem... myślałem, że jest tego godna. Myślałem, że na to zasłuży. Myślałem, że się zmieni!
-Ona nie jest taka zła...
-Masz rację. Ona jest potworem!
-Przepraszam. Będę kontynuować nasz plan.-Sebastian opuścił głowę i patrzył na szklankę. Zastanawiał się czy rzeczywiście ktoś z kim pracuje od tak dawna jest aż tak zły. W korytarzu rozbrzmiał dźwięk telefonu.  Wytrąciło to bruneta z zamyślenia. Podniósł głowę i zwrócił się w stronę siwego mężczyzny, ale jego już tam nie było. Zastanowił się przez chwilę gdzie mógł się podziać, ale telefon zaczął wydawać coraz głośniejsze dźwięki. Chwycił za słuchawkę.
-Seba! Natychmiast do bura!

***

-No nareszcie! Ileż można czekać?! Nie ważne! Rozwiązałam zagadkę! To znaczy tak mi się wydaje.- krzyczała Eliza, wymachując rękami. Sebastian rozpiął spokojnie płaszcz i czekał aż jego partnerka zacznie kontynuować. Nie musiał długo czekać.- Pamiętasz pokój gościnny tej matki? Co ja się pytam! Oczywiście, że nie pamiętasz! W każdym razie, na ścianach były zacieki. Wilgoć i właśnie te genialne zacieki pokazywały, że było w tamtym pokoju wiele regałów. Zabrałam z jej domu zdjęcie które było na korytarzu, nie pytaj do czego było mi wtedy potrzebne. Zdjęcie jej i jakiejś pielęgniarki w tym właśnie salonie. I wiesz co?! Tymi regałami były półki lekarskie. Metalowe półki z szklanką szybką. Sam zobacz.- wyciągnęła z szuflady stare zdjęcie. Przedstawiało dwie młode kobiety stojące w pomieszczeniu, w którym już byli. Obie miały na sobie stroje pielęgniarki.- Doskonale myślisz! Nasza mamusia Romulusa i Remusa była pielęgniarką. Co za tym idzie nadal w domu pewnie ma jakieś leki, strzykawki i tak dalej i tak dalej... 
-Podejrzewasz ją?
-Ha! Ja jej nie podejrzewam. Ja już ją skazałam na dożywocie!

***

Sędzia ogłosił winę. Eliza schodziła po stromych schodach sądu. Tuż za nią szedł Sebastian. 
-Ah! Jak ona mogła tak łatwo się do tego przyznać! Myślałam, że będzie się wypierać! Że będzie akcja! Jak w filmie... Nigdy się nie przyzwyczaję.- rzuciła Eliza za siebie. Przyspieszyła kroku aby jak najszybciej znaleźć się na ławce naprzeciwko sądu.
-Masz jej za złe, że się przyznała?-Sebastian usiadł koło niej. Oby dwoje spoglądali w jakiś nieistniejący punkt przed nimi.
-Tak... no w sumie nie do końca. Miałam nadzieje na jakiś drugi wątek, może na jakąś strzelaninie.
-Niewątpliwie jesteś dziwnym człowiekiem Elizo.-siedzieli w  ciszy przez dłuższy moment. Wokół nich tętniło sądowe życie. Jakaś kłócąca się para, rozmawiający prawnicy, masa ekskluzywnych samochodów.
-Co robisz dziś wieczorem?-wyrwał ją z zamyślenia Sebastian.
-Będę czytała, może posegreguję moją kolekcje żuków.
-Kolekcję żuków?
-Żartuję! Po prostu nie chcę iść z tobą na randkę i musiałam coś wymyślić.
-To nie będzie randka... bardziej koleżeńskie spotkanie po godzinach.
-No to inaczej: nie chcę iść z tobą na" bardziej koleżeńskie spotkanie po godzinach".
-Ah, jaka szkoda- odparł sarkastycznie.
-Męska duma ucierpiała co?
-Nie, po prostu zastanawiam się co zrobię z tym drugim biletem do kina.
-Jaki film?- Eliza zdecydowanie zaczęła się niecierpliwić.-  Nie! Czekaj, nic  nie mów! Masz bilety na jakieś durne romansidło? Albo na horror, równie oczywisty co każdy inny? Albo na jakąś nieśmieszną komedię?
-Nie, nie i nie.
-No więc zaskocz mnie.
-Western.
-Żartujesz?

***

Eliza krzątała się po salonie szukając sukienki. Nie jakiejś konkretnej, ale po prostu sukienki. Nie mogła przecież pójść na pierwszą randkę od 7 lat w spodniach. Jak na złość wszystkie jej sukienki gdzieś się zapodziały. A może wyrzuciła je pod wpływem emocji? Tak czy owak nie mogła już odmówić. Nie Sebastianowi. Nie teraz. 
-Co się z tobą dzieje Eliza?- powiedziała sama do siebie stojąc na środku pokoju. -Stajesz się miękka.
Przeszukała jeszcze kilka szaf aż w końcu znalazła. Jedną jedyną sukienkę. Gdy ją ubrała podeszła do lustra.
-W sumie całkiem nie źle...- wycedziła obracając się przed zwierciadłem. Czarny materiał oplatał jej talię w idealny sposób.- I pomyśleć, że ostatni raz miałam ją ubraną na pogrzebie ciotki. 
Zadzwonił dzwonek do drzwi. Kobieta zbiegła po schodach, poprawiła sukienkę przed lustrem obok drzwi i otworzyła 'wrota prawdy'.
-Wyglądasz bosko- przywitał ją Sebastian. On również wyglądał zniewalająco. Eliza pomyślała, że dziś widzi go po raz pierwszy w garniturze.
-Dziękuję, wejdziesz?-mimo wszystkich jej obaw głos miała tak samo odważny co zawsze.
Gdy znaleźli się w kuchni Sebastian pochylił się w stronę kobiety i szepnął jej do ucha słowa w które włożył najwięcej czułości ile zdołał.
-Przepraszam.
Zanim zdołała cokolwiek zrobić zobaczyła ciemność przed oczami. Ostatnim co przeszło jej przez głowę była myśl, że ta randka nie mogła się udać.

Dla Elizy...VI

Rozdział VI

     Odwrócili się jak na komendę. Czarna burza włosów uderzyła w ich oczy. Mężczyzna opierał się o drewnianą furtkę. Podniósł jeden kącik ust do góry, jakby w geście tryumfu. 
-Michał! Co ty tu robisz?!- powiedziała Eliza nienaturalnie piskliwym głosem. Przerażona otworzyła szeroko oczy. 
-Nie dostałem przecież zakazu zbliżania się do ciebie. Tylko się rozwiedliśmy, drobiazg. -Sebastian chwycił kobietę za ramię. Wiedział, że mimo długiego czasu, który minął od ich rozstania, ona wciąż sobie z tym nie radziła.
-Mamy sprawę do zrobienia, a Eliza jako jedyna wie co robić. Odczep się i idź w swoją stronę. 
- Już wam nie przeszkadzam, ale mój skarbek nie powinien marnować się na takich sprawach. 
-Pamiętaj, że TYLKO się rozstaliście. Ona nie jest już twoja.- funkcjonariusz pociągnął Elizę i nim się spostrzegli byli już koło samochodu. Wsiedli i trzasnęli drzwiami. 
-Dziękuję.- wyszeptała i przetarła otwartą dłonią miejsce gdzie trzymał ją Sebastian. Podniosła rękaw i zobaczyła zaczerwienione punkty. 
     Przez całą drogę nie odezwali się do siebie nawet słowem. Mężczyzna jechał bardzo szybko, więc w mgnieniu oka znaleźli się przed komisariatem. Eliza wysiadła i nerwowym krokiem ruszyła w stronę przystanku autobusowego. Stanęła przy stromych schodach i spojrzała przed siebie. Postawiła nogę na pierwszym stopniu i do jej uszu dobiegł głos jej partnera.
-Ej! Eliza! Czekaj!- dziewczyna posłusznie wykonała polecenie i odwróciła się w stronę głosu. Sebastian podbiegł do niej i uśmiechnął się. Tego uśmiechu jeszcze nigdy nie widziała.- Może chciałabyś zjeść ze mną kolacje?- mężczyzna wyglądał jakby po raz pierwszy zapraszał dziewczynę na randkę. Zrozumiała, że to nie był uśmiech. To był grymas zdenerwowania. 
-Pracujemy razem! Zawsze myślałam, że jesteś gejem, bo nigdy nie widziałam obok ciebie kobiety. Czy to jakiś kiepski żart?
-Nie. Naprawdę, czy chciałabyś?
-Scena jak z jakiegoś durnego opowiadania.- obydwoje roześmiali się i spojrzeli sobie w oczy, mimo że Sebastian wyraźnie unikał jej wzroku.Eliza przewróciła oczami i przeskoczyła kolejne schody. 
     Mężczyzna w czarnym mercedesie przyglądał się całej sytuacji. Przyciemnione szyby zapewniały mu niewidoczność. Roześmiał się i wyjął telefon ze skórzanej krótki. 
-Kochasie poszli w swoje strony. Osobno. -samochód ruszył z piskiem opon, a Elizę naszło dziwne przeczucie. Coś było ewidentnie nie tak, jak powinno. 

***

    Drzwi do mieszkania otworzyły się szeroko, wpuszczając światło z korytarza do ciemnego przedpokoju. Sebastian włączył światło i zamknął drzwi. Odłożył klucze na półkę i ściągnął płaszcz. Za dużo emocji jak na jeden dzień. Zdjął buty, które potem porządnie wyszczotkował. Położył je na ziemi i wyrównał ich ułożenie dłonią. Codzienny rytuał. Rozejrzał się po domu. Lubił to ułożenie pokoi w blokach. Wszystkie były takie same, więc trzymały się schematu. Sebastian cenił prostotę. 
    Ruszył w stronę kuchni. Włączył światło i podszedł do zlewu. W tym pomieszczeniu również wszystko miało swoje miejsce. Wyjął szklankę z szafki, która wyglądała na sterylnie czystą. Przyłożył naczynie do kranu i odkręcił go delikatnie. 
-Ktoś tak perfekcyjny pije wodę z kranu?- słowa dobiegały z salonu. Sebastian wzdrygnął się lekko.
-Nigdy do tego nie przywyknę.- szepnął jakby do siebie, ale był pewien, że jego gość także to usłyszał. 
- Dlaczego dziś ci się nie udało? Dlaczego nie spróbowałeś jeszcze raz? Czemu nie nalegałeś? Mam tyle pytań do ciebie, raczysz odpowiedzieć na jakieś?
-Eliza tego nie lubi. Speszyłbym ją i nasz plan poszedłby w piach. Nie znasz jej, ona jest inna niż te, które znasz.
-Hola, hola. Czy ty przypadkiem nie zacząłeś się do niej przywiązywać? 
    Sebastian ruszył, ze szklanką w ręku, do salonu. Na białym krześle, obok dużego okna, siedział starszy mężczyzna w garniturze. Jego pomarszczone palce obracały w dłoni żelazną, zdobioną laskę. Na nosie miał drobne okulary, zza których wyglądały wąskie oczy. Siwe włosy i lekki zarost dodawały mężczyźnie lat.  
-Już niedługo się na niej zemścimy.

~~~
Dziś więcej dialogu niż tekstu (:

Tak mnie wzięło, aby ,,marnować'' wolne na pisanie :)

Doceńcie i oceńcie ☻

↓↓